ZOA Driestar 2020

Zondag Gisteren was een extra bijzondere dag. Na een relaxte ochtend gingen we lopend naar de St. Philips Church. Hier werden we kort ontvangen door de dominee. In Arua beginnen de mensen met een aantal liederen te zingen. Lees: korte zinnetjes die ze steeds herhalen. Voor in de kerk staat een band die hen begeleidt. De mensen staan onder het zingen en klappen mee. Hierna mochten we ons voorin de kerk voorstellen, wat voor ons een hele nieuwe ervaring was. Gek en bijzonder tegelijk. Wijzelf zongen hier drie liederen in het Nederlands. Het was opvallend dat de mensen hun uiterste best deden om zo netjes mogelijk gekleed te zijn. Wat dat betreft hetzelfde als in Nederland. Na de dienst hadden we een lunch met mensen uit de kerk. Ook spraken we kort met de (oud) leerlingen van de Ushindi school, die we die middag hebben bezocht. Ons programma had een ander karakter dan bij andere scholen, we deden geen presentaties, maar kregen alleen een korte rondleiding en hebben een wandeling gema

‘Geen nijlpaarden te zien’: zeg ik als ik het huisje uitstap. Dianne, Marie Louise en ik lopen met onze koffers het huisje uit. Ondertussen turen we in het donker of we nijlpaarden bij ons huisje zien, want het is nog maar half 6 ’s ochtends. Maar gelukkig, we zien ze niet. Ook al was het ook wel weer gaaf geweest als we ze van dichtbij hadden gezien. Om 6 uur ’s ochtends steken we met een mooie zonsopkomst de Nijl over op weg naar de savanne. Daar aangekomen zien we allemaal weer mooie dieren. We hopen een leeuw te zien, maar die is nog nergens te bekennen. Wel zien we olifanten, giraffen, nijlpaarden en nog veel meer mooie dieren. Na een paar uur hebben we een kleine pauze. Als we willen gaan eten wordt onze chauffeur gebeld dat er leeuwen zijn gesignaleerd. We moeten dus direct weer instappen. Met onze twee busjes scheuren wij het hele park door om op de plek te komen waar de leeuwen zijn gezien. Na goed zoeken zien we hem dan eindelijk zitten. Op een meter of tien, maar goed vers

Afscheid nemen is altijd moeilijk. Vooral als je zoveel hebt meegemaakt met de mensen waarmee je vaak bent opgetrokken. We kennen elkaar nog maar twee dagen, maar het voelt alsof we al een band hebben. Ze vertellen allemaal hun motivatie waarom ze bij ZOA werken. Wat ons erg raakt is dat ze het niet om het geld doen, maar om de mensen te helpen. Na een leuke groepsfoto op de motors nemen we afscheid met een dikke knuffel. [lees verder onder de afbeelding] We rijden twee uur door het mooie landschap van het savanne park. Het eerste dier dat we zien is een dikke, vette olifant. Ook de giraffen zijn erg mooi. Op het dak van de bus scheuren wij als echte Rangers door het park. Donkere wolken hangen boven ons hoofd. De chauffeurs trappen het gaspedaal extra in om nog droog aan te komen bij de Nijl. Tijdens de lunch barst de bui los. Nu hebben we een probleem. Vaart de boot nog met dit noodweer of moeten we wel zeven uur omrijden? U/jij snapt natuurlijk dat wij aardig in de stress

‘Wat wilde je vroeger worden?’ vraag ik, wanneer we bij ons eerste project met iemand spreken. Maar Daniël is niet zomaar iemand. Door een ongeluk in 2001 is Daniël blind. Nu is hij twee maanden bij dit landbouw project (ACOT) betrokken en wil hij dierenarts worden. ‘Maar vroeger’, antwoordt hij, ‘wilde ik priester worden. Ik voelde me erg geïnspireerd door de priesters uit onze kerk. Dat kan nu niet meer, want ik kan niet uit de Bijbel lezen.’ En ja, daar sta je dan. Je weet dat deze jongen geld wil verdienen en dit puur doet om te kunnen overleven in de toekomst. Wat moet je dan zeggen? [lees verder onder de afbeelding] Na dit bijzondere gesprek vertrekken we naar een groot landbouwgebied. ZOA zorgt er hier vooral voor, dat de mensen papieren krijgen met landrechten. We worden vrolijk begroet met een soort indianengehuil, wat ze hier nogal vaak doen. Na een korte ontmoeting en rondleiding is het alweer tijd om te gaan. We komen aan bij de volgende school. Deze telt vijf

Het regent erg hard. Aan de overkant van ons ‘hotel’ krijgen wij ons ontbijt. De chauffeur brengt ons met een busje naar de overkant. Kinderen lopen door de plenzende regen. Met jerrycans vangen zij het water op. Indrukwekkend om dat te zien. Wij draaien thuis zo onze kraan open en hebben water genoeg. We komen bij een school waar we kinderen een presentatie geven. Dianne, Thenise en ik houden een presentatie over de seizoenen in Nederland. Stephan deelt oranje ballonnen uit. Buiten bij het raam staat een groepje kinderen. Ze kijken ons aan en wijzen naar de ballonnen. Met hun ballon in hun handen geef ik ze nog een high five en een box. Er verschijnt een grote glimlach op hun gezicht. Dat is zo mooi om te zien. Dat ze al zo blij zijn met een ballon. [lees verder onder de afbeelding] We rijden over de hobbelige straten en kijken onze ogen uit. Overal lopen kinderen en volwassenen met grote jerrycans op hun hoofd. Thenise: “Ik voel me net zo'n beroemdheid. Ze zw

We zitten in de taxi naar het ZOA kantoor. Het is heel erg druk op de weg en overal lopen er mensen. Op een gegeven moment horen we getik op de ramen, er staat een klein jongetje met allemaal spullen voor het raam. Hij kijkt met een smekende blik naar ons en vraagt tot drie keer toe ‘please support me’. Stephan, Dianne, Marie Louise en ik kijken elkaar aan met de vraag ‘wat moeten we nu toch doen?’ Op een gegeven moment gaat het jongetje weg. En dan heb je aan de ene kant een soort opluchting dat het jongetje het dan bij anderen kan proberen en dat wij hem niet verdrietiger hoeven te maken. Want de mensen in Oeganda hebben het toch veel moeilijker dan wij en dat weten wij toch ook. Maar op een geven moment proberen al de mensen die daar lopen hun spullen aan ons te verkopen. We zien ook een vrouw met een halve arm en een kind in haar armen. Ze vraagt Steffen om geld en blijft maar bij de auto staan. [lees verder onder de afbeelding] We zeggen tegen iedereen nee,