Schreeuwen om vrede!
Zondag
Gisteren was een extra bijzondere dag. Na een relaxte ochtend gingen we lopend naar de St. Philips Church. Hier werden we kort ontvangen door de dominee. In Arua beginnen de mensen met een aantal liederen te zingen. Lees: korte zinnetjes die ze steeds herhalen. Voor in de kerk staat een band die hen begeleidt. De mensen staan onder het zingen en klappen mee. Hierna mochten we ons voorin de kerk voorstellen, wat voor ons een hele nieuwe ervaring was. Gek en bijzonder tegelijk. Wijzelf zongen hier drie liederen in het Nederlands. Het was opvallend dat de mensen hun uiterste best deden om zo netjes mogelijk gekleed te zijn. Wat dat betreft hetzelfde als in Nederland.
Na de dienst hadden we een lunch met mensen uit de kerk. Ook spraken we kort met de (oud) leerlingen van de Ushindi school, die we die middag hebben bezocht. Ons programma had een ander karakter dan bij andere scholen, we deden geen presentaties, maar kregen alleen een korte rondleiding en hebben een wandeling gemaakt in de omgeving van de school.
We hadden erg leuke gesprekken met de leerlingen (16-20 jaar). Ze waren erg geïnteresseerd in hoe de dingen in Nederland gaan op de Driestar en hadden zelf ook veel te vertellen. Het was heel bijzonder om eigenlijk zo gemakkelijk met je leeftijdsgenoten om te kunnen gaan, hoewel je toch een andere taal en cultuur hebt. Hier hebben wij erg van genoten!!
De rest van de zondag verliep rustig, we hadden tijd voor onszelf, voor een spelletje of stille tijd. We sloten de dag af bij het huis van de Nederlandse ZOA-medewerker Henri.
Maandag
Gillend rennen de kleine kinderen weg als wij aankomen bij Rhino Camp, een kamp met veel vluchteling uit Zuid-Soedan. Na een korte ontmoeting met de directeur rijden wij naar de school die door ZOA is opgericht. Hier hebben Wim en ik (Dianne) een bijzonder interview met twee vrouwen die hier al een langere tijd zijn. Zij hebben veel meegemaakt, wat heel schokkend is om te horen. Zo hebben ze hun mannen voor hun ogen zien gedood worden en moesten ze halsoverkop met zoveel mogelijk kinderen het land uit vluchten. Omdat ze niet dezelfde taal en cultuur hebben en ook geen/weinig emoties tonen, is het lastig om dit gelijk een plekje te geven.
Daarna trekken we door naar een volgende compound. Hier ontmoeten we vooral veel kinderen. Deze kinderen zijn voorzichtiger in contact zoeken dan de kinderen uit Nwoya. Zou dit komen omdat ook zij getraumatiseerd zijn door het vluchten? Wat ik (Marie Louise) moeilijk vind, is dat je zo leuk met de kinderen omgaat, maar er toch in je achterhoofd speelt dat je ze na een uurtje weer moet uitzwaaien. Ook is het moeilijk om te bedenken: “Hoe gaat het verder met deze mensen/kinderen?”
Nadat we een vrouw geholpen hebben bij het insmeren van de hut met leem, hebben we een gesprek met de vluchtelingen die hier wonen. Er komen veel vragen op ons af, als: “Kunnen jullie meer water geven?”, of: “We hebben meer zaad nodig!” Het doet pijn om te moeten zeggen dat we er op dit moment niets aan kunnen doen. En dan snap je dat een oude vrouw zegt: “Jullie komen wel, maar jullie doen niks! Ik heb zelfs geen sandalen!” Dit maakt erg indruk op ons.
Op de terugweg stoppen we bij een lokale winkel om ballen te kopen. Omdat er een jongetje naar mij (Marie Louise) toekwam en hierom vroeg, bedacht ik dat het wel leuk was om de mensen die nog naar een ander deel van Uganda hopen te gaan er een paar mee te geven. Na vier ballen en een paar pakjes lokale thee te hebben gekocht, vertrekken we naar ons hotel.
Omdat dit de laatste projectavond is, eten we bij een lekker restaurant. Het was een fantastische week en we balen ontzettend dat deze alweer is afgelopen. (Hoewel we onze familie wel een beetje missen ;) Het was een week met prachtige ervaringen en we vinden het fijn om dit met jullie te mogen delen. Morgen hebben we een lange reis voor de boeg. We hopen morgenavond te vertrekken en woensdagochtend 6:55 aan te komen in Nederland!!!
Om af te sluiten met een leuke quote van Wim: “Je staat pas écht bij de dingen stil, als je er bij stilstaat.”
Ontzettend bedankt en groetjes,
Marie Louise & Dianne
Gisteren was een extra bijzondere dag. Na een relaxte ochtend gingen we lopend naar de St. Philips Church. Hier werden we kort ontvangen door de dominee. In Arua beginnen de mensen met een aantal liederen te zingen. Lees: korte zinnetjes die ze steeds herhalen. Voor in de kerk staat een band die hen begeleidt. De mensen staan onder het zingen en klappen mee. Hierna mochten we ons voorin de kerk voorstellen, wat voor ons een hele nieuwe ervaring was. Gek en bijzonder tegelijk. Wijzelf zongen hier drie liederen in het Nederlands. Het was opvallend dat de mensen hun uiterste best deden om zo netjes mogelijk gekleed te zijn. Wat dat betreft hetzelfde als in Nederland.
Na de dienst hadden we een lunch met mensen uit de kerk. Ook spraken we kort met de (oud) leerlingen van de Ushindi school, die we die middag hebben bezocht. Ons programma had een ander karakter dan bij andere scholen, we deden geen presentaties, maar kregen alleen een korte rondleiding en hebben een wandeling gemaakt in de omgeving van de school.
We hadden erg leuke gesprekken met de leerlingen (16-20 jaar). Ze waren erg geïnteresseerd in hoe de dingen in Nederland gaan op de Driestar en hadden zelf ook veel te vertellen. Het was heel bijzonder om eigenlijk zo gemakkelijk met je leeftijdsgenoten om te kunnen gaan, hoewel je toch een andere taal en cultuur hebt. Hier hebben wij erg van genoten!!
De rest van de zondag verliep rustig, we hadden tijd voor onszelf, voor een spelletje of stille tijd. We sloten de dag af bij het huis van de Nederlandse ZOA-medewerker Henri.
[lees verder onder de afbeelding]
Maandag
Gillend rennen de kleine kinderen weg als wij aankomen bij Rhino Camp, een kamp met veel vluchteling uit Zuid-Soedan. Na een korte ontmoeting met de directeur rijden wij naar de school die door ZOA is opgericht. Hier hebben Wim en ik (Dianne) een bijzonder interview met twee vrouwen die hier al een langere tijd zijn. Zij hebben veel meegemaakt, wat heel schokkend is om te horen. Zo hebben ze hun mannen voor hun ogen zien gedood worden en moesten ze halsoverkop met zoveel mogelijk kinderen het land uit vluchten. Omdat ze niet dezelfde taal en cultuur hebben en ook geen/weinig emoties tonen, is het lastig om dit gelijk een plekje te geven.
[lees verder onder de afbeelding]
Daarna trekken we door naar een volgende compound. Hier ontmoeten we vooral veel kinderen. Deze kinderen zijn voorzichtiger in contact zoeken dan de kinderen uit Nwoya. Zou dit komen omdat ook zij getraumatiseerd zijn door het vluchten? Wat ik (Marie Louise) moeilijk vind, is dat je zo leuk met de kinderen omgaat, maar er toch in je achterhoofd speelt dat je ze na een uurtje weer moet uitzwaaien. Ook is het moeilijk om te bedenken: “Hoe gaat het verder met deze mensen/kinderen?”
Nadat we een vrouw geholpen hebben bij het insmeren van de hut met leem, hebben we een gesprek met de vluchtelingen die hier wonen. Er komen veel vragen op ons af, als: “Kunnen jullie meer water geven?”, of: “We hebben meer zaad nodig!” Het doet pijn om te moeten zeggen dat we er op dit moment niets aan kunnen doen. En dan snap je dat een oude vrouw zegt: “Jullie komen wel, maar jullie doen niks! Ik heb zelfs geen sandalen!” Dit maakt erg indruk op ons.
[lees verder onder de afbeelding]
Op de terugweg stoppen we bij een lokale winkel om ballen te kopen. Omdat er een jongetje naar mij (Marie Louise) toekwam en hierom vroeg, bedacht ik dat het wel leuk was om de mensen die nog naar een ander deel van Uganda hopen te gaan er een paar mee te geven. Na vier ballen en een paar pakjes lokale thee te hebben gekocht, vertrekken we naar ons hotel.
Omdat dit de laatste projectavond is, eten we bij een lekker restaurant. Het was een fantastische week en we balen ontzettend dat deze alweer is afgelopen. (Hoewel we onze familie wel een beetje missen ;) Het was een week met prachtige ervaringen en we vinden het fijn om dit met jullie te mogen delen. Morgen hebben we een lange reis voor de boeg. We hopen morgenavond te vertrekken en woensdagochtend 6:55 aan te komen in Nederland!!!
Om af te sluiten met een leuke quote van Wim: “Je staat pas écht bij de dingen stil, als je er bij stilstaat.”
Ontzettend bedankt en groetjes,
Marie Louise & Dianne
Reacties
Een reactie posten