Geland!

Eindelijk, de dag van vertrek!
We ontmoeten elkaar bij het meeting point. Er wordt nog wat heen en weer geschoven met bagage zodat alles meekomt. Inclusief hockeysticks, ballen en flink wat meters springtouw.
Na het afscheid van familie eerst de koffers kwijt. Daarna op naar de douane, daar staat een leuke rij maar zo rond 9.30 zijn we erdoor en kunnen we een kop koffie halen.
Om 10 uur boarden: we zitten alle 8 in dezelfde rij, de jongens links en de meiden rechts.
We hebben een fijne, rustige en goedverzorgde vlucht met dank aan de KLM.
Een tussenlanding maken we in Rwanda (leuk weetje: je mag geen plastic tasjes meenemen dit land in, die mag je inruilen voor een papieren zak), een aantal passagiers verlaten hier het vliegtuig en er gaat een schoonmaakploeg door het vliegtuig.
Lieke, Hanna, Ruben en Gerard mogen een kijkje nemen in de cockpit!! Bofferds.
Dan weer door, nog 35 minuten naar Entebbe, onze eindbestemming. Daar komen we rond ½ 11 aan. In de rij om een visum te krijgen en dan mogen we toch echt het land in!
Judith wacht ons op en in 2 busjes rijden we naar ons hotel. De kamers worden verdeeld en we drinken nog wat met elkaar: MIrida, een lokale frisdrank met kauwgomballensmaak J
We krijgen het programma voor de volgende dag te horen en vanaf 01.00 begint het rustig te worden in het hotel…

Wietske


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Sula Bulungi!

Afbeelding
Maandag 16 april 2018 - Na een korte, maar goede nacht, gaan de wekkers om 05:00 uur (de lokale straathonden laten zich graag horen), 06:00 uur (de telefoon) en om 06:30 uur (een flink gebonk op de deuren). Wakker worden is voor de meesten van ons geen probleem, best knap na maar 6 uurtjes geslapen te hebben. Gelukkig heeft niemand nachtmerries gehad van het ‘boevenspel’ van gisterenavond. Na een mooie dagopening over ‘God is dichterbij dan we ons eigenlijk beseffen’  van Lute-Geert en Gerard eten we een eitje en een broodje suiker. Na alle spullen ingeladen te hebben en afscheid genomen te hebben van het personeel van het Sky Centre hotel rijden we voor de laatste keer naar het ZOA kantoor in Nwoya. Wat een feest is het om deze keer bij de wekelijkse ‘devotion’  te mogen aanschuiven en met onze Oegandese broers en zussen God te danken, bidden en aanbidden. We worden geïnspireerd met een gedeelte uit Openbaringen 2 (uit de Bijbel), dat ons aanzet om vooral het goede te bl...
Meer lezen

Sportief het weekend in!

Afbeelding
Deze ochtend werden we om 7 uur gewekt. We gingen ontbijten in het hotel en reden daarna naar het ZOA-kantoor.   We hoorden dat we deze dag 3 projecten gingen bezoeken. Eerst gingen we naar een zogenaamde ‘speedschool’. Dat is een school voor kinderen die ó f nog nooit naar school zijn geweest ó f uitgevallen zijn op school. Ze doen daar de eerste 3 jaar van een basisschool in 1 jaar. Elke periode behandelen ze 1 schooljaar, daarom maken ze langere dagen. Na dat jaar kunnen ze dan weer instromen op een gewone school. Het was heel bijzonder toen we daar binnenkwamen, ze deden heel veel met liedjes, belonen met een liedje als er wat goed ging, maar ook het leren zelf. Ik vond dat er heel goed les gegeven werd. Daarna gingen we naar een community school. Er was eigenlijk geen school, omdat het zaterdag was. Maar er waren toch heel veel kinderen, ouders en leraren. We hebben lessen gegeven en de hockeysticks aan hen gegeven. Ook hebben we weer twee voetballen en een lang springtouw g...
Meer lezen

Het leek wel niet te stoppen!

Afbeelding
We zitten in de taxi naar het ZOA kantoor. Het is heel erg druk op de weg en overal lopen er mensen. Op een gegeven moment horen we getik op de ramen, er staat een klein jongetje met allemaal spullen voor het raam. Hij kijkt met een smekende blik naar ons en vraagt tot drie keer toe ‘please support me’. Stephan, Dianne, Marie Louise en ik kijken elkaar aan met de vraag ‘wat moeten we nu toch doen?’ Op een gegeven moment gaat het jongetje weg. En dan heb je aan de ene kant een soort opluchting dat het jongetje het dan bij anderen kan proberen en dat wij hem niet verdrietiger hoeven te maken. Want de mensen in Oeganda hebben het toch veel moeilijker dan wij en dat weten wij toch ook. Maar op een geven moment proberen al de mensen die daar lopen hun spullen aan ons te verkopen. We zien ook een vrouw met een halve arm en een kind in haar armen. Ze vraagt Steffen om geld en blijft maar bij de auto staan. [lees verder onder de afbeelding] We zeggen tegen iedereen nee, ...
Meer lezen